فضای سیاسی – اجتماعی ایران در سال های پس از کودتای ۱۳۳۲ فضایی  منجمد و بسته بود و مخالفان در انزوایی نسبی نسبت به سیزده سال – فضای جنجالی صحنه ی سیاسی کشور – به سر می بردند. این خود مقدمه ای بود برای ظهور گروه های انقلابی که شاید چیزی برای از دست دادن در خود نمیدند. صمد بهرنگی و دوستانش از جمله مخالفان حکومت بودند که در این فضا رشد کردند و شروع راه دشوار مبارزه ی آنها را می توان از «دانشسرا» بررسی کرد.

در دانشسرا لوازم تحصیلی و پوشاک مجانی در اختیار کلیه ی دانش آموزان گذاشته می شد. اغلب دانش آموزان شبانه روزی و پانسیون بودند و کسانی هم که پانسیون نبودند، مبلغی پول تو جیبی به طور ماهیانه دریافت می کردند. در سال های پس از کودتا صمد بهرنگی و بهروز دهقانی در دانشسرا ثبت نام می کنند. اسد بهرنگی در کتاب «برادرم صمد بهرنگی» می نویسد : «در عرض چند ماه چنان به هم نزدیک شدند که گویی سال هاست با یکدیگر دوست هستند…»، «آن ها به کمک یکی دیگر از دوستانشان، روزنامه دیواری (خنده) را نوشته و به دیوار زدند»، «آنها از همان زمان کودکی با هم مطالعه کردند، فکر کردند و عاقبت راه مشترک برگزیدند.»