ضرورت چاره اندیشی اساسی برای نجات جامعه ایرانی از اضمحلال و نابودی

 خبر تکان دهنده و تاسف بار؛ خودکشی دانش آموز 10 ساله مرندی!

هارای نیوز - خبر خودکشی دانش آموز 10 ساله مرندی، همه را در مات و مبهوت و نگرانی شدید قرار داد و فضای سنگینی بر افکار عمومی حاکم ساخت. پسری که در کلاس چهارم ابتدایی درس می خواند ، دست به خودکشی زده است! این خبر فضای تمام خانواده ها ، مدارس ، کوچه و محلات شهر مرند و افکار عمومی را به شدت تکان داد و همه را بشدت در غم و غصه و افسردگی و ناراحتی شددید قرار داد.

براستی!  این خبر تکان دهنده، در بین همکلاسی های این کودک چه تاثیری خواهد گذاشت ! هم اکنون همکلاسی های این کودک پر پر شده چه حالی دارند و چه فکری می کنند؟!

این پرونده باید مورد تحقیق و کاوش جدی واقع شود و دلایل این واقع تلخ باید بدون کم و کاست و بدون هر گونه ملاحظه کاری برای افکار عمومی ارائه شود و مردم باید واقعیت این اتفاق تلخ را بدانند که چه علل و عواملی باعث وقوع این حادثه تلخ شده است؟! مسبین این واقعه تلخ را باید شناسایی و مجازات کرد تا اندکی از شدت آلام مردم و افکار عمومی کاسته شود. هر چند کودک پرپر شده را حتی با زندانی کردن و مجازات شدید چند نفر نیز نمی توان بازگرداند اما می توان با مجازات و برخورد با عوامل اصلی آن علت اصلی را شناسایی کرد و برای دیگران درس عبرتی باشد.

شنیده و دیده بودیم و باز می بینیم که جوان و مرد میانسالی ( آقا یا مرد ) خودکشی کرده است اما خبر خودکشی کودک 10 ساله را بندرت شنیده بودیم!! البته تقریبا همزمان با این اتفاق تلخ یک مورد خودکشی کودک 10 ساله در تهران و یک مورد را در اشنویه شاهد هستیم!

با وقوع این خبر تلخ ، این نگرانی در جامعه ایجاد شده است که این بلا فردا کودکان و فرزندان ما را در خود خواهد سوزاند! البته فرقی نمی کند آن پسری که به این بلای خودکشی دچار شده است. فرض کنید فرزند همه ما مردم ایران است و چرا باید به این بلا و بدبختی دچار شود؟! چه کسانی مسوول هستند؟ ! آیا می توان براحتی از کنار این موضوع گذشت و گفت که خودکشی گناه کبیره بزرگی است و این عمل این پسر یک عمل ناشایست و خلاف شرع و عرف است؟! در حالی که این کودک فقط 10 سال داشت و سن تکلیف شرعی ورود به سن 16 سالگی برای پسران است. پس تکلیف این کودک 10 ساله چیست؟! آیا او گناهکار است یا خانواده ، مدرسه و مدیران اداره کننده این جامعه؟!

این خبر تاسف بار سوالات زیادی را در افکار عمومی و در میان آگاهان و دلسوزان جامعه ایجاد کرده است که آیا جامعه ایرانی در مسیر اضمحلال و نابودی و نیستی واقع شده است!؟ جامعه شناسان و مدیران دلسوز به صحنه بیایند و پاسخ این سوال را به مردم بدهند که ما ملت ایران در چه سمتی حرکت می کنیم؟ چرا هم اکنون خودکشی کودک 10 ساله! را شاهد هستیم!؟  چرا اعتیاد، چرا طلاق، چرا سکته های مغزی و قلبی، چرا سرطان فزاینده در ایران را با آمار تکان دهده آن شاهد هستیم.؟!

آیا نمی توان گفت که مدیران جامعه ما، کانون های تربیت و پرورش جامعه ما توان تربیت و پرورش و لیاقت و شایستگی اداره این جامعه را ندارند پس چه کسانی غیر از این ها لیاقت دارند؟! نمی توان که از آسمان پدر و مادر، معلم ، استاد، پزشک ، جامعه شناس و ... برای این جامعه آورد و برای شان اختیار داد که این مسئولیت ها را به نحو احسن انجام دهند.

آیا سیستم حاکم برای اداره جامعه ایرانی غیرپاسخگو و فاقد توان علمی و مدیریتی است...؟! آیا ضرورت ایجاد تغییر و اصلاحات بنیادین و اساسی برای این سیستم در تمام زمینه های آن بیش از پیش مشاهده نمی شود؟!

 تا کی باید پرپرشدن گلهای سرسبد این ملت را با چشمان خود دید و گریست؟! تا کی باید گریه و ناله کرد و آه فزون کشید و سینه ها را درید؟! تا کی باید منتظر ماند و نگاه کرد و فقط نظاره گر و شاهد ماند...!؟ چرا سرنوشت ما این گونه رقم خورده است و تدبیر حاکم برای این سرنوشت ما از نوع بی تدبیری نیست ؟ آیا سرنوشت و تدبیر حاکم برای ما حکایت از نابودی ما را نمی نماید؟!

مشکل این گونه بحران ها در کجاست؟! ریشه اینهمه بدبختی ملت ما از کجا نشأت گرفته است؟!  تحقیق و کالبد شکافی این موضوع نگران کننده و موضوعات مشابه آن در بین دانشگاههای علوم انسانی و پزشکی ضروری است. باید صاحب نظران به صحنه بیایند و نباید مسئولان ما بر روی حقایق بتن ریزی کنند و بپوشانند بلکه باید این مسائل با آزادی تمام بحث و بررسی شود و راهکارهای علمی و عملی آن به منظور نجات جامعه ایرانی از اضمحلال و نابودی ارائه گردد.