کارگران و معلمان جزو آسیب پذیرترین قشرهای جامعه ی ایران هستند. از همین رو، روزهای منتسب به این ۲ گروه، همواره با حاشیه های فراوانی همراه بوده است که بیش از همه به اعتراض به وجود تبعیض میان آن ها و سایر گروه های شغلی جامعه ی ایران و بی توجهی به دغدغه های اصلی این دو صنف باز می گردد.

امسال اما روز معلم و بویژه روز کارگر باوجود بسیاری از این مشکل ها، شکل متفاوتی داشت که شاید بتوان گفت امید به بهبودی وضعیت این ۲ گروه در آینده یی نه چندان دور را افزایش می دهد. امسال در روز کارگر، سد ممنوعیت برگزاری راهپیمایی این روز بعد از هشت سال برداشته شد و تهران و سایر شهرهای کشور نظیر مازندران، قزوین، سمنان، البرز، همدان، قم و خراسان شاهد برگزاری تجمع و راهپیمایی های مسالمت آمیز این گروه برای طرح دغدغه های خود بود.

باوجود حضور نیروهای انتظامی برای کنترل این راهپیمایی ها، بر خلاف روندی که بویژه در دولت گذشته شاهد آن بودیم، راهپیمایی بدون درگیری و خشونت برگزار شد که نشان از کاهش نگاه های امنیتی و ضربتی نسبت به چنین اتفاق هایی دارد.

همچنین، طی ماه های گذشته معلمان نیز بارها تجمع های اعتراضی یی را برای پیگیری مطالبات و طرح دغدغه های خود برگزار کردند که باوجود تلاش عده یی برای به حاشیه کشیده شدن این تجمع های اعتراضی، آن نیز بصورت گسترده و در سطح کشور بدون مشکل بغرنجی انجام شد.

با در نظر گرفتن مورد های گفته شده، ذکر چند نکته، ضروری به نظر می رسد:

۱٫ برگزاری راهپیمایی گسترده ی کارگران و همچنین تجمع های اخیر معلمان طی ماه های اخیر را می توان یک هشدار و یک فرصت تلقی کرد. هشدار از این نظر که باوجود بهبود نسبی وضعیت بسیاری از گروه های جامعه نسبت به دولت گذشته و گذر از برخی مشکل ها، هنوز هم کاستی های فراوانی وجود دارد و که مسوولان و نهادهای مربوطه باید با گوش باز آن را شنیده و برای رفع این مشکل ها تلاش کنند. همچنین می توان به این موضوع با دیدی مثبت نگریست؛ چراکه باوجود اعتراضی بودن این ماهیت ها و گستردگی افراد حاضر در این تجمع ها که تعداد آن ها تنها در تهران بیش از ده هزار نفر گزارش شده است؛ جمعیتی که در گذشته بدون شک به دید تهدید و ارعاب به آن نگاه می شد. به نظر می رسد نگاه های امنیتی یکه در گذشته نسبت به چنین اتفاق هایی وجود داشت تا حد بسیار زیادی کم شده است.

۲٫ برگزاری تجمع و اعتراض به نابسامانی های موجود از سوی گروهی خاص، علاوه بر ایران در بسیاری دیگر از کشورها نیز صورت می گیرد. با این تفاوت که متاسفانه در کشور ما و باوجود حمایت قاطع قانون اساسی از این حق، رسمی دیرینه وجود دارد که اعتراض را تلاش برای تخریب و براندازی می پندارد. در شرایطی که استقبال از نگاه مخالفان و معترضان، به یکی از شعارهای اصلی دولت کنونی تبدیل شده است، امید می رود در آینده یی نه چندان دور و با بسط و گسترش هرچه بیشتر این نگاه، شاهد طرح راحت تر و ایجاد گفتگو و تفاهم متقابل میان طرح کنندگان این اعتراض ها و مسوولان امر باشیم.

۳٫ چه در تجمع های معلمان و چه در جریان راهپیمایی کارگران، توجه و حمایت از فعالیت های صنفی، یکی از اصلی ترین مطالبات این ۲ گروه بود که بر روی بسیاری از پلاکاردهای آن ها نیز به چشم می خورد. صنف های مستقل و دارای آزادی عمل در رسیدگی به دغدغه های اعضا، همواره یکی از حلقه های مفقوده ی روند توسعه در ایران به شمار می رفته که باوجود قرار گرفتن زیر چتر حمایتی در دوره هایی کوتاه، هرگز از زیر تیغ نگاه دولتی رها نشده است. البته این کاستی محدود به کارگران و معلمان نیست و طی سال های اخیر، بسیاری دیگر از گروه ها از جمله روزنامه نگاران، با مشکل های صنفی فراوانی روبرو بوده اند.

«حسن روحانی» رییس جمهوری نیز در ابتدای آغاز دولت خود حمایت از اصناف را به عنوان یکی از اصلی ترین اولویت های خود عنوان کرد؛ ولی به نظر می رسد این امر در سایه ی بسیاری دیگر از مشکل های دولت از توجه کمتری برخوردار شده است. نکته ی مهمی که در خصوص حمایت از فعالیت های صنفی در کشور وجود دارد این است که این امر از سویی می تواند مسوولیت سنگین دولت در رسیدگی به بسیاری از امور را با واگذاری آن به صنف ها کم کند و از سویی نیز با وجود شناسنامه دار شدن مدیران و عضوهای صنف ها و آشکار شدن مطالبان و هدف های آن، نگاه های امنیتی موجود به فعالیت های مستقل صنفی به مرور کاسته و حلقه ی تفاهم و همکاری میان صنف ها و دولت افزایش خواهد یافت. در زمان حاضر «خانه کارگر» باوجود دارا بودن عضوهای دولتی و حکومتی در شورای مرکزیِ خود، تلاش می کند نقش یک صنف را برای این گروه از جامعه ایفا کند و حتی راهپیمایی روز جمعه نیز با تلاش این نهاد شکل گرفت، ولی نمی توان انکار کرد که استقلال صنف ها از دولت و حکومت بدون شک تاثیرهای مثبت فراوانی خواهد داشت.

۴٫ در پایان بدون شک نمی توان از ذکر مشکل های فراوان معلمان و کارگران کشور چشم پوشی کرد؛ مشکل هایی که طی سال های اخیر بارها فریاد اعتراض سراسری آن ها را بلند کرده و نکته ی جالب تر اینکه ثابت بودن موردهای این اعتراض از گذشته تا کنون، این پرسش را مطرح می کند که چرا یک بار برای همیشه، برنامه ریزی صحیح و اصولی برای رفع آن انجام نمی شود. کارگران کشور همواره از مشکل هایی همچون دستمزدهای پایین، مشکل های بیمه ی تامین اجتماعی، عدم حمایت صحیح از بازنشستگان و از کارگران از کار افتاده و … رنج برده اند. در کنار این، معلمان نیز با مشکل های مشابه معیشتی و سازمانی فراوانی روبرو هستند. با توجه به اهمیت نقش هر دوی این صنف ها در توسعه و آموزش کشور، لازم است دولت و سایر نهادهای مربوطه فکری اساسی در خصوص دغدغه های این ۲ صنف داشته باشند.

از: عطیه میرقراچولو (ایرنا)