+0 به یه ن / بپسند
مخالفین دیروز، مدعیان امروز ندای ایرانیان * سید جواد کاظمی
زمانی که برای اولین بار تشکیل حزب و تشکیلاتی مستقل متشکل از جمعی از جوانان و دانشگاهیان بنام نسل دوم اصلاح طلبان و یا به عبارت امروز ندای ایرانیان بر سر زبان ها افتاد ، به تبع مستقل بودن و با توجه به دغدغه های مطروحه و آرمانهای مد نظر اعضای هیات موسس و سران حزب مذکور بر دل و ضمیرمان نفوذ کرد و هم آوا شدیم با مواضع و رویکردهای این حزب ، حزبی که بیشتر در پی نقد اصلاح طلبان فعلی و کسانی که اصلا خونشان با اصلاحات سازگار نبود و در واپسین روزهای انتخابات ریاست جمهوری به جرگه ی اصلاح طلبان پیوسته بودند ، بر آمد .
در راس این حزب کسانی بودند که شناسنامه شان برایمان روشن و شفاف بود ، کسانی که در طول سالیان متمادی برای آرمان اصلاح طلبیشان هزینه داده بودند ولی در دقیقه نود شخصیتهایی حزب بادی و عافیت طلب از هزینه های این عزیزان آسانسوری بالا رفته بودند و به جایگاههای رفیع رسیده بودند .
آری ندا و ندائیان ایران آمدند تا بگویند اصلاح طلب بودن به اسم نیست ، اصلاحات باید در پوست و خون و مشی و رفتار انسانها ریشه بدواند ، و هر کسی نمی تواند ادعای اصلاح طلب بودن بکند .
در همان بدو اعلام حضور و ظهور، همان اصلاح طلبان شب انتخاباتی و عافیت طلب چنان هجمه هایی را بر پیکره این حزب هنوز تاسیس نشده وارد آوردند که در نوع خود جالب و قابل توجه بود ، آنان که می ترسیدند مبادا جایگاهایشان متزلزل شود و یا خللی در امر مدیر کلی و ریاستشان پدید آید ، نارواترین و نچسب ترین برچسب ها را بر اعضای موسس این حزب وارد کردند . یکی میگفت آمده اند اینها اصلاحات را اخته کنند ، دیگری می گفت اینها برای نابودی و استحاله ی اصلاحات آمده اند و خیلی حرف و حدیث های دیگر .
اما زمان گذشت و گذشت و همان عافیت طلبان و اصلاح طلبان شب انتخاباتی باز هم سوار بر باد شدند و رنگ عوض کردند و شدند کاسه ی داغ تر از آش و مدعیان جدید تشکیل ندای ایرانیان در استان ، عکس یادگاری گرفتن با سران ندا همانا و پیمان اخوت بستن با آنان همانا و ما همچنان مات و مبهوت از این همه تغییر!
البته اگر تاریخ را مرور کنیم کمی از شدت و درجه تعجبمان میکاهد چرا که در طول تاریخ سیاسی ایران ، بودند کسانی که صبح الطلوع زنده باد مصدق گفتند و عصر با نزدیک شدن به اوج تابش آفتاب همچون آفتاب پرستان رنگ عوض کرند و شعار مرگ بر مصدق سر دادند و همین شد که به قول صادق زیبا کلام ما شدیم ما، و آرزوی تحقق توسعه سیاسی همچنان بر دلمان ماند .
زمانی که برای اولین بار تشکیل حزب و تشکیلاتی مستقل متشکل از جمعی از جوانان و دانشگاهیان بنام نسل دوم اصلاح طلبان و یا به عبارت امروز ندای ایرانیان بر سر زبان ها افتاد ، به تبع مستقل بودن و با توجه به دغدغه های مطروحه و آرمانهای مد نظر اعضای هیات موسس و سران حزب مذکور بر دل و ضمیرمان نفوذ کرد و هم آوا شدیم با مواضع و رویکردهای این حزب ، حزبی که بیشتر در پی نقد اصلاح طلبان فعلی و کسانی که اصلا خونشان با اصلاحات سازگار نبود و در واپسین روزهای انتخابات ریاست جمهوری به جرگه ی اصلاح طلبان پیوسته بودند ، بر آمد .
در راس این حزب کسانی بودند که شناسنامه شان برایمان روشن و شفاف بود ، کسانی که در طول سالیان متمادی برای آرمان اصلاح طلبیشان هزینه داده بودند ولی در دقیقه نود شخصیتهایی حزب بادی و عافیت طلب از هزینه های این عزیزان آسانسوری بالا رفته بودند و به جایگاههای رفیع رسیده بودند .
آری ندا و ندائیان ایران آمدند تا بگویند اصلاح طلب بودن به اسم نیست ، اصلاحات باید در پوست و خون و مشی و رفتار انسانها ریشه بدواند ، و هر کسی نمی تواند ادعای اصلاح طلب بودن بکند .
در همان بدو اعلام حضور و ظهور، همان اصلاح طلبان شب انتخاباتی و عافیت طلب چنان هجمه هایی را بر پیکره این حزب هنوز تاسیس نشده وارد آوردند که در نوع خود جالب و قابل توجه بود ، آنان که می ترسیدند مبادا جایگاهایشان متزلزل شود و یا خللی در امر مدیر کلی و ریاستشان پدید آید ، نارواترین و نچسب ترین برچسب ها را بر اعضای موسس این حزب وارد کردند . یکی میگفت آمده اند اینها اصلاحات را اخته کنند ، دیگری می گفت اینها برای نابودی و استحاله ی اصلاحات آمده اند و خیلی حرف و حدیث های دیگر .
اما زمان گذشت و گذشت و همان عافیت طلبان و اصلاح طلبان شب انتخاباتی باز هم سوار بر باد شدند و رنگ عوض کردند و شدند کاسه ی داغ تر از آش و مدعیان جدید تشکیل ندای ایرانیان در استان ، عکس یادگاری گرفتن با سران ندا همانا و پیمان اخوت بستن با آنان همانا و ما همچنان مات و مبهوت از این همه تغییر!
البته اگر تاریخ را مرور کنیم کمی از شدت و درجه تعجبمان میکاهد چرا که در طول تاریخ سیاسی ایران ، بودند کسانی که صبح الطلوع زنده باد مصدق گفتند و عصر با نزدیک شدن به اوج تابش آفتاب همچون آفتاب پرستان رنگ عوض کرند و شعار مرگ بر مصدق سر دادند و همین شد که به قول صادق زیبا کلام ما شدیم ما، و آرزوی تحقق توسعه سیاسی همچنان بر دلمان ماند .