ای دائِماً در «یان»ِ ما ؛ همکار بی وجدانِ ما !
قاچ گئت بیزه ساری نَیا ؛ چون ییرتیلیب تنبانِ ما !!

ای چشمهایت چون پیشی ؛ سیندیرمیسان بیزدن دیشی !
آخر نه دن ائششک کیشی ؛ سن تشنه سن بر قانِ ما ؟!

گفتی : «برس بر دادِ ما ؛ عرشه چاتیب فریادِ ما
هی قیشقیریر آروادِ ما ؛ زیرا سینیب قالخانِ ما»!!

»قاش»ِ خودش برداشته ؛ خودرا «قادین» پنداشته !
چؤ دوشدو : «پستان کاشته ؛آرواد اولوب ؛ اوغلانِ ما »!

زاهد سنی گؤردوم دونَن ؛ من در قوجاقِ ؛ «نسترن»!
بو ایشلری گَل گؤرمه سَن ؛ بادَه گئدر ایمانِ ما !

آیران ایچینده وار مگس ، این را مگو با هیچ کس
افتاده سوسکی چون عدس ، یاخشی پیشیب در نانِ ما !

بیزلر یالانچی ، اَیری اَل ، مؤمن وَ لیکن مبتذل !
مارا رها کن ای گؤزل ، اولماز داها درمانِ ما !

ای کله ات همچون اینَک ! پیش بینی ائتمه گل گئدک !
گردیم سبزه یا تَزَه ک ! معلوم دئییل پایانِ ما !

رفته یوخاری نرخ ها ، اؤلدوردی یاری نرخ ها
یاندیردی آری نرخ ها ، بیر منطقه از رانِ ما !

گلدی اِس اِم اِس لَر مَنَه ، بؤش خرمن اوستونده یئنه
گیره دوشوب «خاور ننه » در کابین نیسانِ ما !

دوردی یوخودان «مش صفر» ، می گفت گریان و دَمَر:
«ای دزد وجدان سیز نَبَر ، یاسدیقیلان یؤرغانِ ما