اخیراً جریانی با ادعای ارزشگرایی، به جان رسانه ها افتاده و کلمه به کلمه رسانه های مستقل یا رسانه های غیر وابسته به خود را می خوانند و می کوشند "بهانه" ای برای جوسازی علیه آن پیدا کنند. سپس از روش "یک کلاغ، چهل کلاغ" ( و گاه صفر کلاغ چهل کلاغ) استفاده می کنند و یک موضوع کوچک را آنقدر بزرگ می کنند تا بلکه بتوانند پرونده آن رسانه را در هم بپیچند و سراغ بعدی بروند.
در این پروژه، با دادن اطلاعات غلط یا ناقص، با برخی نمایندگان مجلس و چهره های مذهبی و سیاسی گفت و گو می کنند و از زبان آنان سخنان دلخواه شان را می گیرند و بدین ترتیب بدان بال و پر می دهند.
شاه بیت شان هم این است که ایّها الناس و ای جامعه مؤمنین! چه نشسته اید که به مقدسات اسلامی توهین شد.

در این باره نکات زیر قابل توجه و تأمل است:

1 - رسانه های جریان بهانه جو، برای این که ادعای خود را اثبات و تثبیت کنند، یک جمله از متن مورد نظرشان را به عنوان اهانت به مقدسات انتخاب و با توضیحات خودشان، در سطح وسیعی منتشر می کنند بی آن که کل مطلب و روح آن را منتقل کنند.
بدین وسیله ، خود مرتکب دو خطای بزرگ می شوند: اول آن که القاء دروغ می کنند و دوم این که خود مرتکب اهانت به مقدسات می شوند چرا که در سطحی وسیع، جملات اهانت بار به ساحت مقدسات را توزیع می کنند؛ جملاتی که با بریدن پس و پیش شان، معنایی موهن یافته اند.

2 - این روش غیرمنصفانه و غیردینی، حاوی یک خسران بزرگ و استراتژیک است که با اصل حراست از دین، در تضاد کامل است.
این که هر روز، یکی را علم کنند که دارد به مقدسات توهین می کند و بعد آن را در بوق و کرنا کنند، حاصلی جز قبح شکنی ندارد.

این که چهره ها و رسانه هایی که به هر روی، نزد بخش قابل ملاحظه ای از مردم، مقبولیت و حتی گاه به نوعی مرجعیت دارند، متهم شوند که به مقدسات دینی بی احترامی می کنند، اندک اندک به ویژه در میان نسل جوان، تقدس باورهای مذهبی را زیر سؤال می برد و حتی می تواند آنان را نسبت به مقدسات بدبین کند.

اساساً یکی از عللی که در اسلام بر عیب پوشی تأکید بسیار شده است، گذشته از تأکید اسلام بر حفظ آبروی افراد (که برای عده ای ارزشی نما اهمیتی ندارد!)، به این دلیل است که قبح برخی مسائل ریخته نشود و ارتکاب شان عادی نگردد.

حال این آموزه مترقی دینی را بگذارید در کنار مانورهای سیاسی اخیر که از کاه کوه می سازند و مدام می گویند که این به مقدسات توهین کرد و آن به مقدسات توهین کرد! گو این که توهین به مقدسات دینی، نقل و نباتی که هر روز این سو و آن سو پخش شود!

اخیراً نیز روزنامه اعتماد را نشان کرده اند و با اشاره به مصاحبه منتشر شده در آن، از یک "سؤال" که توسط خبرنگار مطرح شده است، بهانه ای تراشیده اند که این روزنامه به ساحت قدسی حضرت امام حسین(ع) اهانت کرده است!
در بین تمام کسانی که بدون خواندن اصل مصاحبه، نسبت به آن واکنش نشان داده و برای قوه قضاییه هم تعیین تکلیف کرده اند که با این روزنامه برخورد کند، یک چهره اصولگرا اما، واکنشی منطقی نشان داده و آنچه در این بند آمده را به زبانی مختصر و مفید و صدالبته منصفانه بیان کرده است.

غلامعلی حدادعادل گفته است: "من این مطلب را خوانده‌ام، استنباط من این نیست که خبرنگار مرادش امام حسین(ع) یا حضرت زهرا(س) بوده است؛ بلکه به نظر بنده منظورشان اشاره به اشخاصی بود که در آن مصاحبه از آنها نام برده شده بود؛ بعید می‌دانم در جامعه ما فردی که اسمش اصلاح‌طلب است یا روزنامه‌ای برای یک جناح خاصی باشد که شاید ما هم با بعضی کارهایشان موافق نباشیم کسی مقام امام حسین(ع) و حضرت زهرا(س) را انکار کند."

نکته نهفته در دل سخن حداد این است که اتهام توهین به مقدسات، اتهام سنگینی است که نباید آن را به هر بهانه ای به یک مسلمان نسبت داد و فضا را به گونه ای جلوه داد که این امور ، عادی تلقی شود.

3 - کثیف ترین روش در رقابت های سیاسی این است که یک جریان، نه بر اساس توانمندی های خود که با پاپوش دوختن برای رقیب بخواهد به پیروزی برسد و باز، کثیف ترین روش در این پاپوش دوزی هم این است که از مقدسات دینی و مذهبی مایه بگذارند و خود پشت دین و مذهب پنهان شوند ولو این که آثار منفی این امر، متوجه اصل دین شود.

این که فلان روزنامه یا شخصیت سیاسی یا حزب با ما "هم جناح" نیست، دلیل این نیست که با ما در اصل اسلام هم مخالفت دارد یا ما حامیان اسلامیم و طرف مقابل، لشکر صف کشیده در برابر اسلام!

4 - حتی در صورت بروز خطا نیز باید به این چند نکته توجه داشت:

- با توجه به ذات کار رسانه، بروز خطای انسانی در یک رسانه، مخصوصا رسانه های آنلاین و روزنامه ها به دلیل سرعت و کثرت امور ، "اجتناب ناپذیر" است و ای بسا در این میان، سطری از چشم دبیر یا سردبیری که روزانه هزاران کلمه و سطر می خواند بیفتد. این بدان معنا نیست آن سردبیر و متعاقبش مدیر مسؤول و کل روزنامه با آن موضوع سرتوافق دارند ، خاصه آن که بعد از حدوث خطا، اصلاح هم بکنند و توضیح دهند.
کسانی که ذات رسانه را نمی شناسند، به راحتی می توانند درباره آن دچار سوء ظن شوند و منشأ بسیاری از مشکلات نیز در همین "رسانه نشناسی" است.

- به فرض اثبات قطعی خطا، آن هم نه توسط جریان سیاسی خاص که توسط محکمه و با حضور هیأت منصفه، اقدام منطقی آن است که صرفاً با خاطی برخورد شود نه این که کل رسانه را منهدم کنند. این مانند آن است که در یک شعبه بانک اختلاسی انجام شود و بدین بهانه کل بانک را منحل کنند!

- یک بام و دو هوای مدعیان ارزشگرایی، هنگامی عیان می شود که از خطاهای صورت گرفته در رسانه های خودی شان چشم می پوشند و خطاهای دیگران را یک کلاغ چهل کلاغ و بلکه هزار کلاغ می کنند. نمونه اش یکی از مطالب روزنامه کیهان بود که در آن، آیه شریفه "استرجاع" (انا لله و انا الیه راجعون) را تحریف و به طنز کشیده بودند ولی آب از آب تکان نخورد و کسی از مدعیان ارزشگرایی، خواستار برخورد شدید وزارت ارشاد و دستگاه قضایی با کیهان به اتهام وهن کلام خدا نشد.

5 - وقتی کسی حتی بعد از بروز یک اشتباه رسانه ای - اگر اشتباهی واقعاً رخ داده باشد-  اعلام می کند که متدین و متعهد به اسلام و شریعت است، طبق همان اسلامی که برخی خود را مدافع آن نشان می دهند، باید از او پذیرفت نه این که تصریحات مکرر قبل و بعد از آن خطا را نادیده گرفت (خود را به کوری زد) و تنها بر یک خطا اصرار ورزید. (وای که اگر این قوم بهانه جو -العیاذ بالله-جای خدا بودند، حتی یک نفر را هم به بهشت نمی فرستادند!)

مخلص کلام این که به میان کشیدن پای مقدسات برای بازی های سیاسی، پیامدی جز لوث شدن موضوع، تبدیل مقدسات به دستمایه های سیاسی و شکسته شدن قبح توهین به ارزش های واقعی دینی ندارد.