این كه "بالا رفتن آمار طلاق در یك جامعه خوشایند نیست"، گزاره درستی است و باید نگران اصل ماجرا یعنی روند رو به رشد طلاق و در واقع ریشه های آن باشیم اما این كه برخی مسوولان و رسانه ها نگران طلاق توافقی شده اند،‌ موضوعیت چندانی ندارد.

اتفاقاً‌ طلاق توافقی ، بهترین نوع طلاق است زیرا طرفین بی آن كه مانند انواع دیگر طلاق ،‌ دچار درگیری های مداوم خانوادگی و قانونی شوند و علیه یكدیگر شكایت و شكایت كشی كنند،‌ با یكدیگر مذاكره می كنند و نهایتاً‌ نتیجه مذاكرات شان را كه عدم توانایی در ادامه زندگی مشترك است ، به دادگاه خانواده اطلاع می دهند و محكمه هم طبق مقررات و بعد از برگزاری جلسات مشاوره،‌ حكم به جدایی می دهد.

انصاف دهید كه این روش برای جدا شدن بهتر است یا روش هایی مانند آن كه زن طلاق می خواهد و مرد برای این كه مهریه اش را ندهد، می گوید آنقدر در كنج خانه نگاهت می دارم كه موهایت هم مانند دندان هایت سفید شود؟! یا طلاقی كه یكی از همسران ،‌هنوز دل در گرو دیگری دارد ولی در یك منازعه یك طرفه می بازد و جدا می شود؟ یا اصلاً «طلاق آمیخته با توافق» بهتر است یا «یك عمر زندگی بی توافق و پر از تنش های روحی و فكری و احیاناً آسیب های جسمی»؟!

اگر از منظر قرآنی هم به طلاق توافقی نگاه كنیم باید بگوییم كه اتفاقاً طلاق توافقی در صورتی كه زوج ها نتوانند زندگی مشترك كنند،‌ توصیه هم شده است. در آیه دوم سوره طلاق ،‌توصیه ای اخلاق مدارانه وجود دارد كه می فرماید:‌ با به خوبی با هم زندگی كنید یا به خوبی از هم جدا شوید.
طلاق توافقی،‌ در واقع مصداق عمل كردن به بخش دوم این آیه است؛ یعنی با خوبی و خوشی از هم جدا شدن.
متأسفانه عده ای فكر می كنند زن و شوهری كه نتوانسته اند به خوبی با هم زندگی كنند باید با جنگ و دعوا و خط و نشان كشی برای هم و انتقام و ... مفارقت كنند،‌ حال آن كه دستور اسلام این است كه اگر نتوانستید به خوبی با هم زندگی كنید، وقتی از هم جدا می شوید، با خوبی این كار را بكنید.
این یك باور غلط است كه طلاق الزاماً باید با دشمنی دو همسر پیشین همراه باشد. در نگاه متمدنانه و انسانی و اسلامی،‌ طلاق به معنی این است كه دو نفر به هر دلیلی نتوانسته اند با هم زندگی مشترك داشته باشند و برای این كه خود و طرف مقابل شان آزرده نشوند، از هم جدا می شوند. البته حساب طلاق های ناشی از ظلم یكی از زن یا شوهر كه ناگزیر به عداوت می انجامد جداست و در این جا سخن از اصل طلاق و فلسفه وجودی آن است.

بنابراین بهتر است توان جامعه و به ویژه مسوولان به جای آن كه صرف گیر دادن به افزایش طلاق های توافقی یا برگزاری ضیافت طلاق و نظایر این شود ، به این سمت هدایت شود كه ریشه های طلاق شناسایی و برای رفع آنها كاری شود ، مانند بهبود وضع اقتصادی خانواده ها ، آموزش های خانواده ، گسترش خدمات مشاوره ای ،‌ ارائه آموزش های دقیق جنسی به زوج ها و... و الّا گوشه ای نشستن و ابراز تأسف كردن ، دردی دوا نمی كند.
منبع : عصر ایران