مذاكرات اخیر گروه 1+5 و ایران در شهر وین اتریش برخلاف گذشته بدون پیشرفت و توافق مشخص به پایان رسید و دو طرف برای انجام مرحله جدید مذاكرات در آینده توافق كردند. گرچه مذاكرات در این مرحله از دیدارها كاملا جدی بود اما دو طرف درباره عمق و شدت اختلافات هم سخن گفتند.

با این حال برخی طرف  های داخلی و به طور مشخص مخالفان تندروی دولت روحانی، از بی نتیجه بدون مذاكرات اخیر هسته ای، زبان به شادی گشودند و از فرح و خوشحالی از عدم پیشرفت مذاكرات سخن به میان آوردند و امید خود به شكست گفتگوها را نزدیك به واقعیت دیده اند.

اما چرا اینگونه است؟ چرا مخالفان تندرو تا این حد خواهان شكست مذاكرات هستند و از چنین نتیجه ای ذوق زده می شوند؟ دلایل این موضوع را باید در نكات زیر جست:

مخالفان رئیس جمهور روحانی معتقدند در صورت پیروزی دولت یازدهم در مذاكرات هسته ای، این موفقیت برای دولت ثبت خواهد شد و دولت می تواند از امتیازات سیاسی اقتصادی این موفقیت در صحنه داخلی و خارجی استفاده كند. آنها نمی خواهند چنین نمره مثبتی در این كارنامه نوشته شود.

 بخش اعظم امید مخالفان تندروی روحانی به یاران و همتایان ( ونه الزاما همفكران) تندرو خارجی خود در اسرائیل، اروپا و آمریكاست.

آنها در ابتدا انتظار داشتند با عدم توافق هسته ای، تحریم ها به مانند گذشته روز به روز افزایش یابد و در نتیجه شرایط اقتصادی كشور به مانند قبل روز به روز بدتر و بدتر شود و در نتیجه این شرایط، تمامی تدابیر و اقدامات دولتمردان برای بهبود شرایط سیاسی - اقتصادی كشور ناكام ماند.

در صورت عدم توافق هسته ای موقت 6 ماهه ایران و 1+5 در ژنو و ادامه تحریم های فزاینده اقتصادی به ویژه در بخش نفت و انتقال كالا و پول، هر آنچه مسؤولان جدید در داخل كشور بكار می گرفتند و تدبیر می كردند قطعا اثر نمی كرد و شرایط اقتصادی ایران به مانند گذشته روز به روز بدتر می شد. نرخ تورم و بیكاری بالا و بالاتر و رشد اقتصادی پایین و پایین تر از صفر در مرحله منفی به پیش می رفت.

قطعا در چنین وضعیتی هیچ یك از وعده ها و برنامه های دولت روحانی امكان تحقق نمی یافت و در این شرایط، اعتماد عمومی به دولت جدید رخت بر می بست و مخالفان به راحتی می توانستد حملات خود را مستند و ناكارآمدی دولت را به رخ بكشند و غلط بودن نتیجه انتخابات بهار 92 را به مردم یادآور شوند و در فكر و اندیشه ریاست دوباره یك اصولگرای تندرو آرام بگیرند.

اما همه این برنامه ها نقش بر آب شد. توانایی دولت در استفاده از پتانسیل ها و ظرفیت های داخلی در كسب موافقت قدرت های خارجی و در راس آنها آمریكا برای غنی سازی اورانیوم ایران منجر به توافق موقت ژنو شد.

مهم ترین و تاثیرگذارترین بخش تحریم های گذشته یعنی كاهش مستمر صادرات نفت خام ایران، ادامه نیافت و ایران توانست به صادرات یك میلیون بشكه در روز نفت خام خود ادامه دهد.

بخشی از تحریم های بانكی تعلیق شد و ایران توانست پول های بلوكه شده خود را به دست آورد. علاوه بر این پول نفت صادراتی اش را هم به ارز های اصلی و جهان رو دریافت كند تا بتواند نیازهای اصلی كشور را تامین تامین كند.

این نكته حائز اهمیت است كه از زمان انتخاب حسن روحانی به ریاست جمهوری ایران در خرداد92 تاكنون كشورهای اروپایی و آمریكا هیچ تحریم جدیدی علیه ایران اعمال نكرده اند و ماشین تحریم آنها فعلا و تا اطلاع بعدی، از پیشروی به سمت ایران خودداری می كند گرچه همچنان در جای خود ایستاده هر چند موتور ان همچنان روشن است و هر روز آسیب های اقتصادی فراوانی را به بدنه اقتصاد ایران وارد می كند اما چون پیشروی نمی كند ثبات نسبی در اقتصاد ایران پدیدار شده است.

پس می توان نتیجه گرفت با توافق ژنو برنامه های مخالفان تندوری دولت یازدهم برای كوفتن بر سر دولت و زمین گیر كردنش با استفاده از تاثیرات تحریم های اقتصادی محقق نشده است.

 آنها هم اكنون امیدوارند با شكست مذاكرات قدرت های غربی و آمریكایی دوباره به تحریم های فزآینده و فلج كننده علیه تهران روی بیاورند تا به این وسیله، اوضاع اقتصادی دوباره وخیم شود و زمینه به شكست كشاندن دولت را در صحنه داخلی و خارجی فراهم كنند.

آری، مخالفان تندرو  داخلی منتظر كمك و یاری تندروی خارجی هستند. مخالفان تندرو داخلی گرچه شب و روز علیه آمریكا، اروپا و اسرائیل شعار می دهند اما در عمل به اقدامات خصمانه و تحریم های آنها علیه ایران چشم امید و انتظار دوخته اند تا بلكه با استفاده از این دوپینگ خارجی بر تدبیر و امید غلبه كنند. آنها ترجیح می دهند وضعیت فوق العاده باشد. چون قواعد این بازی را بلدند. وضعیت عادی ( غیر تحریمی) قواعد و بازیگران دیگری می طلبد و اینان نمی خواهند بازیگری غیر خود را در صحنه ببینند.
ــــــــــــــــــــ
منبع : عصرایران ؛ امید محوری